Terug naar huis.
Het belooft een rit met hindernissen te worden. Oscar, die ons eergisteren van de luchthaven ophaalde, zou ons om 10u naar Ezeiza, de internationale luchthaven van Buenos Aires brengen.
Om 10u30 is er nog geen Oscar te zien en nemen we een taxi. Deze brengt ons in sneltempo, zigzaggend door het verkeer nog tijdig ter plaatse. Daar schuiven we aan bij de lange rij wachtenden. Geen nood, ons vliegtuig dat vanuit Madrid moet toekomen heeft sowieso al 3u vertraging. Bij de check-in kunnen we meteen al reserveren voor het 2e deel van de vlucht, van Madrid naar Brussel dus. Ook deze vlucht is immers met 'Air Europe' en deze zal wachten op verbinding.
Eenmaal in Madrid aangekomen, in de vroege ochtend, heeft het vliegtuig helemaal niet gewacht. We moeten flink wat stappen van terminal 1 naar 2 en terug om een andere vlucht te boeken en ook onze bagage terug op te halen.
Na de middag brengt Brussels Airlines ons terug in het grijze België; het wordt weer  wennen aan de temperatuur en de tijd!
We zijn 28 uur onderweg als we weer thuis in Oostende belanden.
Het was een onvergetelijk avontuur!

Dag 20 en 21

Terug in Buenos Aires. We beginnen hier al onze weg te kennen!
We bekijken het theater Colon, een van de grootste theater- en concertzalen ter wereld.

We proberen opnieuw te boeken voor een tangovoorstelling. In cafė Ideal is dit het meest typisch en waar enkel de Argentijnen komen. De vorige keer kon het niet doorgaan wegens ziekte van één van de dansers, en vandaag wordt er niet gedanst. Bij een andere met enkel muziek van Piazolla mogen we eerst wel en dan weer niet filmen, dus wordt het " café de los Angelitos". Een mooi Art Nouveau decor, goede muzikanten en stijlvolle dansers. Daarbij ook nog een goede keuken, dus een mooie afsluiter voor de reis!

Dag 19
We zijn al vroeg uit de veren voor een avontuurlijke excursie. Het is in Ushuaia vroeg en lang klaar in de zomer. In de winter is het echter maar 4 uur klaar. Vandaag is er weinig wind en een open hemel.
Dit komt goed uit want straks is het met een Zodiac en met de ervaring in Oostende kan dit een schokkende en natte belevenis worden. Eerst moeten we nog anderhalf uit met een omgebouwde vrachtwagen het eiland Isla Martillo zo dicht mogelijk naderen. Het is een zandweg met veel putten en het reiscomfort is dus ver te zoeken.We zitten alweer op de grens met Chili; er zijn dan ook veel Chilenen te zien. De plaats waar we "inschepen" in onze Zodiac heet Estancia Harberton, gelegen op een goede 80 Km ten Oosten van Ushuaia in het Beagle-meer.
Ondanks het gunstig weer is ook de boottocht aan de ruige kant; we schuiven zoveel mogelijk op naar de achterkant van het bootje om niet telkens op en neer gezwiept te worden. Helemaal langs achter is ook niet pluis want dan krijg je af en toe een flinke hap water over je heen.
De doorstane hobbelige rit wordt meer dan beloond! Een reuzenkolonie pinguïns staat ons op te wachten wanneer we ons voorzichtig uit het bootje laten glijden. Zeker met meer dan 10 000 zijn ze.
Klapwiekend waggelen ze het kleine eilandje door. Ze storen zich niet aan de felle wind die over hun koninkrijkje raast.
Vooral op de broedplaatsen laten ze zich gewillig fotograferen en filmen. Wegens de felle wind moeten we vanuit Mekkahouding filmen met de camera op de grond om geen trillende beelden te bekomen! Tot hilariteit van de anderen natuurlijk. Naast pinguïns zijn er nog watervogels maar ook ratten die de nesten kapot maken.
De gids krijgt ons bijna niet terug op de boot, zo ijverig zijn we aan het kijken en het filmen.

Daarna bezoeken we een interessant museum van de fauna op deze plaats. Skeletten van walvissen, dolfijnen, pinguïns, bevers, etc. sieren de wanden. We krijgen deskundige uitleg van een mooie afstammelinge van de eerste bewoners (indianen) in perfect Engels.

Dag 18
USHUAIA, de meest Zuidelijke stad ter wereld en toegangspoort naar Antartica! De stad is in volle expansie. De oorspronkelijke huisjes, bekleed met metalen golfplaten verdwijnen stilaan uit het stadsbeeld.
Toerisme komt maar op de derde plaats; er zijn heel wat regeringsgebouwen, er is een haven en industrie.

We starten de dag met een bezoek aan het "Parque Nacional Tierra del Fuego", 63 000 ha groot en op de grens met Chili dat ook zijn deel krijgt van Vuurland. Hier en daar wordt zelfs een meer of een berg in twee gedeeld. Vuurland is tot onze verwondering een groen en bosrijk gebied met veel waterplassen. Wel hebben de uit Canada ingevoerde bevers er lelijk huis gehouden : sommige bokspartijen zijn herschapen in een bomenkerkhof.
We kiezen natuurlijk niet voor het toeristisch treintje à la Plopsaland om bij "El Fin del mundo" te
geraken : eerst met een busje en daarna te voet komen we ook wel op deze bijzondere plek.
Het waait eens niet en met af en toe een zonnetje voelen we ons al in een Belgisch klimaat.

Na de middag trekken we met een catamaran het Beagle-kanaal op. We hebben geluk, het is mooi en rustig weer. De aalscholvers, witte zwaluwen en zeehonden genieten er kennelijk ook van.
Bij de Faro del Fin del Mundo (uit de roman van Jules Verne) keert plots het weer en wij eveneens want de wind steekt op en spoedig slaan de golven over de boot.
Straks gaan we opnieuw de culinaire toer op:  veel vis en schaaldieren, dat kan dus niet mis lopen.
Een andere specialiteit van hier is de merluza negra, een diepzeevis gevangen in de wateren van Antartica. Exotischer kan het niet!

Dag 17
Zaterdag; de vlucht naar Ushuaia is een paar uur verplaatst : rustdag in de tour dus.
Mijn gedachten keren dikwijls terug naar Ostende. Dit was immers dé aanleiding van de reis.
Uiteindelijk is het daar een hectische week geworden ondanks de minutieuze voorbereiding. Waarom? Blijkbaar had ik onvoldoende de Argentijnse aard ingeschat. Schriftelijke afspraken weken vooraf, daar kan een Argentijn niet mee om. Zelfs van meer officiële documenten zoals de aanbevelingsbrief van de stad Oostende heeft niemand weet. Bij aankomst vielen ze dus uit de lucht en pas de laatste draaidag kon ik hen volledig over de streep trekken. Trekken is het juiste woord : ik moest eerst zowat in een Franse colère schieten (in het Engels dan) tegen Alfredo Baldini, baas van cultuur, onderwijs en toerisme, voor de doorbraak er kwam. De hiërarchie is duidelijk wijd vertakt, ook buiten het gemeentebestuur. Je komt telkens andere namen en diensten tegen waarbij de informatie niet of onvoldoende is doorgegeven. Ook vandaag bij de vluchtwijziging is het niet anders : men wil ons mordicus al om 9u ophalen terwijl de vlucht pas om 17u is. Voor de rest zijn de Argentijnen bijzonder vriendelijk, geduldig en behulpzaam. Rustiger ook dan de Italianen en Spanjaarden die tenslotte hun voorouders waren. Toch kreeg ik er eentje in paniek na een spraakverwarring. Ik vroeg aan Alfredo, met een on-Argentijns accent, wat er gebeurd zou zijn na de dood van Robette.  Hij had zojuist gesproken over Roberto Festa, de schrijver van het boek over Oostende, en begreep verkeerdelijk dat Robette gestorven was. Zonder nog verder te luisteren naar mijn pogingen om het misverstand uit te leggen, belde hij al in alarmfase naar Roberto's dochter.
Een ander hilarisch filmmoment was wanneer we de scène met Antoine (de St. Exupery) draaiden.
"Antoine" moest in bed liggen en doen alsof hij sliep en wakker zou worden op ons geroep "Antoine, Antoine, reveille toi....". Antoine bleef echter slapen wegens vermoeid van de eerste dagen.
Voor het publiek was natuurlijk de aankomst van de "burgemeester" van Oostende van over een woelige zee het attractiepunt bij uitstek.

Door de haast in Ostende ben ik een shot vergeten nemen. Voor alle duidelijkheid een Filmshot,
nietwaar. Ik mailde dit ondertussen naar de tolk met kopie naar Derek, een vriendelijke cameraman,
die ons deze foto's ondertussen bezorgde. Nu ben ik in blijde verwachting van filmbeelden.

We bezoeken in El Calafate het museum "Centro de interpretacion historica" .
Het biedt interessante informatie over de eerste bewoners (-14000 j !), hun gebruiksvoorwerpen en expressievormen (grotschilderingen) en later de kolonisatie met andermaal het uitmoorden van de plaatselijke bevolking. Er is ook een boeiende documentaire te zien ondermeer over de grote breuken van de Perito Moreno gletsjer.
Daarna gaan we opnieuw naar de luchthaven richting USHUAIA waar we om 18u30 aankomen en meteen op koude windvlagen onthaald worden.

Ons hotel heet "Terra de fuega", vuur zal inderdaad welkom zijn.
Zicht vanuit het hotel :

De roze krab is hier de plaatselijke specialiteit; dit zullen we niet nalaten om te verkennen.

Dag 16

We varen op Lago Argentina, het grootste meer van Argentinie. De oppervlakte is bijna de helft van België.

We komen dichtbij de gletsjer Upsala, de grootste gletsjer in het natuurpark            (870 km² ).

Een uurtje verder varen en we komen bij de Glaciar Spegazzini, vooraan is hij 130 m hoog! 

Tot slot varen we weer langs de beroemdste gletsjer, de Perito Moreno.

Het blijft ons verwonderen.

Dag 15

Een  hoogtepunt in het toeristische deel van onze reis: de gletsjer, Perito Moreno!

We rijden door een dor landschap naar 'Parque Nacional Los Glaciares'. 

In tegenstelling tot de meeste gletsjers op aarde is de Perito Moreno niet aan het wegsmelten. Hij komt ongeveer 2 m per dag bij. Maar doordat de 'ijsrivier' langzaamschuift en beweegt brokkelt hij ook af en vallen enorme ijsblokken met veel gedonder in het meer.

Er zijn voetgangersbruggen voorzien vanwaar men gefascineerd kan kijken naar het veranderende spel van licht. Het vermoeden dat een blok ijs naar beneden zal komen, doet iedereen urenlang naar de ijsmassa turen.

De gletsjer vormt een ijsmuur van 70 m hoogte boven water, 5 km breed en 30 km lang en rust op een diepte van ruim 160m. 

Dag 14

We vertrekken naar El Calafate, een stuk zuidelijker in Patagonië.

Patagonië is een gigantisch gebied die zich uitstrekt over het hele zuiden van Argentinie. De hele streek is van noord naar zuid 2500 km lang. Het klimaat varieert van gematigd naar koud. Het Andesgebied in het westen zorgt voor een groot contrast met de Atlantische kust in het oosten.

De Andes is een droom voor elke bergbeklimmer. Deze bergketen vormt de grens met Chili.

weer even tussendoor...

Er zijn nauwelijks spoorwegverbindingen in Argentinie, vandaar de grote busstations met de vele perrons.

Voor grote afstanden nemen wij binnenlandse vluchten. 

De afstand van  Buenos Aires naar Bariloche in Patagonië bedraagt 1570 km en we vliegen er ruim 2 u op. 

Van Bariloche vliegen we naar El Calafate, dit gaat over een afstand van 1377km. 

De daaropvolgende vlucht gaat helemaal naar het zuiden, naar Ushuaia, dat is weer een afstand van 900 km. En tenslotte vliegen we in rechte lijn over 3083 km terug naar Buenos Aires. 

Als je denkt dat je je met een mondje Spaans wel uit te slag kunt trekken, heb je al een voordeel. Want behalve in Brazilië spreekt heel Zuid-Amerika deze Wereldtaal. Waarom zouden Argentijnen dan een andere taal moeten leren?

Maar als je denkt dat je hen dan ook zult verstaan, ben je eraan voor de moeite. Het Argentijns is Spaans met een eigen accent en een Italiaanse draai. Probeer dat maar te volgen, alle 'y' en 'll' klanken worden 'sh' uitgesproken.

'Despacio, por favor' is een zin die we vlot gebruiken.

We voelen ons hier geen vreemden in dit land. De gewoonten zijn westers en de mensen zien er ook zo uit. De meesten hebben Italiaanse overgrootouders.. Bij het hotelpersoneel en bij de werkmannen op straat zie je mensen met Indiaanse roots. 

Wifi? Ja, overal verspreid, maar probeer het dan maar eens in een drukbezet hotel waar iedereen tegelijk na het ontbijt zijn mails wil bekijken. 

Dag 13

Uitstap naar circuito Chico. 

Prachtige meren en bergen, 50 tinten blauw.

We zijn 1500 km ten zuiden van Buenos Aires. Het is hier zomer maar de temperatuur in Patagonië is erg wisselend. We treffen het niet, vandaag weer ongeveer 13 graden. Maar het kan net zo goed meer dan 20 graden zijn in deze tijd van het jaar.

In het busje zitten we samen met een koppel uit Uruguay, mensen uit Chili en twee vrouwen uit Buenos Aires. Als we zeggen dat we Belgen zijn, is men aangenaam verrast. We worden hier altijd goed onthaald.

We zoeken de beste chocoladewinkels uit. 

Dag 12

Patagonië.

We zijn toeristen tussen de Argentijnen die op vakantie zijn in hun eigen land.

Een  boottocht brengt ons naar het 'Parque Nacional Nahuel Huapi '.

Bariloche, waar we verblijven, wordt beschouwd als de toegangspoort tot het gebied van de Andesmeren.

De bijnaam 'Zwitserland vanArgentinië' is niet alleen te danken aan de herkomst van de eerste bewoners, maar ook aan de ligging tussen bergen en meren, aan de houten chalets, de skicentra en de chocoladefabrieken.

We staan vanavond als eerste te wachten aan de deur van ' El Boliche de Alberto'. Volgens onze Michelingids is dit één van de beste restaurants van Argentinië. De rij die buitenstaat groeit gestadig aan.

We begrijpen zeer goed waarom mensen hier in de rij aanschuiven! De biefstukken zijn hier zo lekker en mals, zo eet je ze nergens anders.

Dag 11

We vertrekken van Buenos Aires met regen en toch  is het al 24 graden om  vier uur in de morgen.

We landen in Bariloche in Patagonië. Dit is een totaal andere streek, dit lijkt Zwitserland wel, Bergen, meren en... chocolade!

Het is amper 12 graden.

Land heeft een warme muts gekocht want met de harde wind zakt de gevoelstemperatuur aan de oren naar het vriespunt.

De zon schijnt en de uitzichten zijn prachtig.

We bevinden ons op 1505 km van de Falklands. 

Op het grote plein zijn de witte hoofddoeken geschilderd, het symbool van de treurende moeders. Namen van de verdwenen kinderen zijn er hier en daar bij geschreven.

Waar zijn we nu beland? Ook al spreekt men hier Spaans toch voel je je hier inTirol! In dit restaurant staat forel op de menu. In de streek van de meren, wordt dus ook gevist.

Dag 10

Opluchting! We vernemen zopas dat de busstaking,na 72 uren onderhandelen, niet doorgaat. Een busstaking hier is te vergelijken met een spoorstaking bij ons. Het moment was wel goed gekozen. Het is zomerseizoen en het laatste weekend van januari heb je de grote massa die terugkeert naar Buenos Aires. Het is eigenlijk een wissel want er is ook nog een grote groep die nu pas op vakantie vertrekt.

In Buenos Aires wonen 13 of 14 miljoen mensen en die hebben nu verlof. 

We pakken onze valiezen. Hebben we nog tijd voor een laatste duik in het zwembad?

We zijn vertrokken, de uittocht is begonnen. In de andere richting zien we de file langzaam vorderen. Iedereen wil naar zee! Niet te verwonderen met temperaturen die elke dag tussen 30 en 40 graden schommelen. 

De langeafstandsbussen zijn heel comfortabel. We zijn ruim vijf uur onderweg naar Buenos Aires.

Stilstaand verkeer! Eén lange rij auto's en bussen in de pampa's. Dit is een eindeloze vlakte met hier en daar een kudde koeien. 

Vanavond zullen we een extra valies kopen. We hebben boeken en geschenken gekregen in Ostende en nu sleuren we alles in extra zakken en tassen mee.

Het ziet er naar uit dat we met vertraging zullen toekomen. 

Parapapapam papam pampa... Zover het oog reikt... Pampa's...

Dag 9

Dag 9

Deze morgen zijn we snel naar het stadhuis gegaan voor een afspraak met de burgemeester. Er is helaas een heel belangrijke vergadering en ons geduld wordt enorm op de proef gesteld. Na lang wachten kunnen we hem spreken en doet hij mee in onze film.

In de krant van gisteren stond een kort bericht over een staking van de Micro's, dat zijn de lange afstandsbussen, vergelijkbaar met bij ons de treinen. Morgenmiddag moeten wij nu juist een bus naar Buenos Aires hebben, een rit van  vijf uur. Wij hebben daarna een vlucht geboekt naar Bariloche, midden in Argentinie, dus we mogen die bus niet missen!

Zal de bus rijden? De burgemeester zat in de vergadering met de mensen van de vakbond en de ondernemers van de busmaatschappijen. Tijdens het lange wachten kwamen af en toe boze werknemers op de deur bonken. Ze toonden duidelijk hun ongenoegen. En dan kwamen wij daar even tussen omdat wij hem wilden filmen... De burgemeester verleende ons echter vlot zijn medewerking ondanks zijn drukke onderhandelingen.

Gisteren hebben we tevergeefs op onze zangeres gewacht. De twintigjarige beauty is blind en had pas vandaag iemand om haar naar de afspraak te brengen.

Ze heeft een prachtige stem. Het is de beste uitvoering van Alfonsina y el mar dat we ooit live hoorden! De piano is te erg ontstemd om haar hierbij te begeleiden, dus zong ze dit a capella.

Wat later hebben we een interview met Roxanne Salpeter van het Viejo Hotel Ostende. 

Terug in ons hotel zetten we snel de airco op 23° want het is hier veel te warm!

Tussendoor nemen we nog  een paar strandscènes op bij felle wind en woelige zee. Cameraman en acteur zijn opnieuw zuipnat! Vanavond om 23u zijn we uitgenodigd in de tangoclub om daar onze laatste shots te filmen. Het zal laat worden!

Even tussendoor...

Wat valt er op in Ostende?

Geen meeuwen op de vistrap!

Helemaal geen meeuwen!

Je ziet hier ook geen viswinkels en er wordt weinig vis gegeten.

Wat eten ze hier dan wel? Parilla, spreek uit: parisha. Vlees op de grill. Grote lappen  rundsvlees! Groenten zijn niet vanzelfsprekend. In een restaurant vraagt men of je frietjes wil of groente, het één of het ander. De meesten kiezen voor de frietjes.

De golven van de oceaan zijn woester dan de golven van de Noordzee. Je ziet dan ook niemand zwemmen in zee. Er zijn redders omdat er altijd wel enkele moedigen zijn die het wagen om pootje te baden. De golfslag in de branding is zo sterk dat je direct kopje-onder gaat. Wij behoren niet tot de moedigen die dit proberen. 

Veel straten zijn onverhard, dat wil zeggen dat de meeste straten in Ostende gewoon brede zandwegen zijn. We veronderstellen dat rioleringen en kabels gemakkelijker te plaatsen zijn.

Maar telefoonleidingen zijn bovengronds, dus zie je overal een wirwar van draden.

Om de vijfhonderd meter zie je een politieagent op een straathoek. De meeste agenten zijn mooie jonge meisjes van hooguit twintig jaar. Deze jongelui komen meestal uit het noorden en zijn blij dat ze werk hebben. Men heeft ons gewaarschuwd voor gauwdieven vandaar de aanwezigheid van de politie.

Gisteren was er een krachtige wind maar het was niet koud. Je kreeg eerder het gevoel alsof een grote haardroger aangezet werd. In de zomer kan het heel warm zijn, 30 graden is normaal.

Een plensbui is niet uitgesloten en als je weer de deur uitgaat, moet je om de grote plassen heen.

Het nachtleven is hier heel uitbundig in de vakantiegebieden. Na middernacht is het verkeer nog even druk als overdag. Er is ook heel veel volk op straat, jongeren maar ook mensen met kleine kinderen. Alle winkels zijn open en zijn sterk verlicht. En er is heel veel lawaai op straat, optredens in bars of op de terrassen ervoor, toeterende wagens, muziek uit de winkels en restaurants...

De meeste restaurants gaan trouwens pas open om 20 u30.